رجبعلی منصور

رجبعلي منصور ملقب به منصورالملك سال 1265 در تهران متولد شد. او كه فارغ‌التحصيل مدرسه سياسي بود در 1286 با سمت مترجم در وزارت امور خارجه استخدام شد و تا 1300 كه منصور به وزارت داخله رفت رياست ادارات مختلف در امور خارجه ازجمله كارگزيني شعبه تجارت، اداره انگليس و همچنين معاونت و كفالت آن وزارتخانه را عهده‌دار بود.‌دار بود. علي منصور در وزارت داخله ابتدا به معاونت و سپس به كفالت وزارت كشور رسيد و در 1306 به استانداري آذربايجان رسيد و در 1308 هنگام نخست‌وزيري مخبرالسلطنه هدايت به وزارت كشور دعوت و در ترميم كابينه به وزارت راه منصوب شد و تا 1314 در دولتهاي ذكاءاالملك فروغي و محمود جم در همين سمت باقي ماند. در بهمن 1314 در مقام وزير راه به جرم ارتشاء و اخذ پانزده هزار تومان رشوه بركنار شد و تحت تعقيب قرار گرفت ولي از اتهامات وارده تبرئه و تا سه سال پس از ان منصبي به او داده نشد و از 1317 تا 1319 در دولتهاي جم و متين دفتري به وزارت صناعت (پيشه و هنر) رسيد و در تير ماه 1319 به نخست‌وزيري منصوب شد. دوران نخست‌وزيري منصور مصادف با جنگ بين‌الملل دوم و بحران و كشمكشهاي مابين ايران و متفقين بود، در شهريور 1320 با ورود متفقين به ايران از نخست‌وزيري كناره گرفت. بعد از شهريور 1320 مدتي استاندار خراسان و آذربايجان بود تا مجدداً در 1329 به نخست‌وزيري منصوب شد كه بعد از مدت كوتاهي جاي خود را به سپهبد رزم‌آرا داد و به عنوان سفير در كشورهاي ايتاليا، تركيه و واتيكان مشغول به خدمت شد. بعدها حسنعلي منصور فرزند وي به نخست‌وزيري منصوب شد، رجبعلي منصور در آذر 1353 درگذشت.